Dag 10
16 juli 2014 - Bobo-Dioulasso, Burkina Faso
Dag 10:
Al bijna weer op de helft van onze reis.. Wat gaat het toch snel. Wat een saaie ochtend was het. Marthe en ik hadden verveelden ons heel erg. Elke dag hetzelfde en ik hou niet echt van routine. 7 uur op, ontbijten, kinderen vermaken, pauze, kinderen vermaken, eten, slapen en weer hetzelfde liedje. Ga maar eens 5 uur achter elkaar knutselen, vlieguigje spelen, ruzies oplossen en wat kinderen nog meer doen. Ik mis een doel in dit geheel. Nu is het ik ben hier 3 weken en dan zijn de kinderen blij en krijgen ze liefde en complimentjes en als de 3 weken voorbij zijn, gaat het weer zoals van ouds: alleen maar commentaar op de kinderen, geen uiting van liefde voor ze en geen spontane dingen. Je kan niet echt iets veranderen wat blijft in de toekomst. Iemand een idee? Iets met wat meer uitdaging misschien.. Hoor het graag in de reacties :).
Voor de rest was de dag echt super leuk. In de pauze eerst maar weer een halve liter cola achterover gegooid voor de energie en daarna Bobo in geweest voor de grand marché. Echt een mega overdekte markt waar het een chaos is van stank, schreeuwende mensen, mannen achter naaimachines en slapende kindjes achter de kraampjes. Hebben wij ook nog het nadeel dat we natuurlijk de enige blanken zijn op de hele markt. De rest durft daar gewoon niet naar binnen. Je bent binnen 30 seconden verdwaald en iedereen wil wat dat je iets uit hun kraampje koopt. Het was echt super. Meteen maar alle souvenirs gekocht en ben nu vrijwel blut, maar veel geld heb je hier niet nodig. Als mensen vroegen waar we van daan kwamen en we zeiden Les Pays-Bas was hun eerste reactie Robben Robben!! Bedankt Robben
Om 4 uur begon het emotionele afscheidsfeest van Jean-Marie. De ouders hadden een auto vol eten gekocht voor het weeshuis met pasta, koekjes, melk, suiker, maïs, bonen, pasta saus, snoepjes enz. Super lief.. Daarna een lieve speech over hoe dankbaar de ouders het weeshuis waren voor de opvoeding en verzorging van Jean-Marie en stapten ze de auto in, voor goed weg. Daar stonden de drie blanken te huilen hoor, incl. het beste vriendje van Jean-Marie. Heel erg zielig. Erg mooi dat we een adoptie mochten meemaken en het afscheid in de korte tijd dat we hier zijn.
Al bijna weer op de helft van onze reis.. Wat gaat het toch snel. Wat een saaie ochtend was het. Marthe en ik hadden verveelden ons heel erg. Elke dag hetzelfde en ik hou niet echt van routine. 7 uur op, ontbijten, kinderen vermaken, pauze, kinderen vermaken, eten, slapen en weer hetzelfde liedje. Ga maar eens 5 uur achter elkaar knutselen, vlieguigje spelen, ruzies oplossen en wat kinderen nog meer doen. Ik mis een doel in dit geheel. Nu is het ik ben hier 3 weken en dan zijn de kinderen blij en krijgen ze liefde en complimentjes en als de 3 weken voorbij zijn, gaat het weer zoals van ouds: alleen maar commentaar op de kinderen, geen uiting van liefde voor ze en geen spontane dingen. Je kan niet echt iets veranderen wat blijft in de toekomst. Iemand een idee? Iets met wat meer uitdaging misschien.. Hoor het graag in de reacties :).
Voor de rest was de dag echt super leuk. In de pauze eerst maar weer een halve liter cola achterover gegooid voor de energie en daarna Bobo in geweest voor de grand marché. Echt een mega overdekte markt waar het een chaos is van stank, schreeuwende mensen, mannen achter naaimachines en slapende kindjes achter de kraampjes. Hebben wij ook nog het nadeel dat we natuurlijk de enige blanken zijn op de hele markt. De rest durft daar gewoon niet naar binnen. Je bent binnen 30 seconden verdwaald en iedereen wil wat dat je iets uit hun kraampje koopt. Het was echt super. Meteen maar alle souvenirs gekocht en ben nu vrijwel blut, maar veel geld heb je hier niet nodig. Als mensen vroegen waar we van daan kwamen en we zeiden Les Pays-Bas was hun eerste reactie Robben Robben!! Bedankt Robben
Om 4 uur begon het emotionele afscheidsfeest van Jean-Marie. De ouders hadden een auto vol eten gekocht voor het weeshuis met pasta, koekjes, melk, suiker, maïs, bonen, pasta saus, snoepjes enz. Super lief.. Daarna een lieve speech over hoe dankbaar de ouders het weeshuis waren voor de opvoeding en verzorging van Jean-Marie en stapten ze de auto in, voor goed weg. Daar stonden de drie blanken te huilen hoor, incl. het beste vriendje van Jean-Marie. Heel erg zielig. Erg mooi dat we een adoptie mochten meemaken en het afscheid in de korte tijd dat we hier zijn.
Heb net even al je blogs gelezen. Klinkt super hoor! Geweldig om die kinderen zo happy te zien en je merkt wel dat je erg gewaardeerd werk doet!! Veel succes en vooral veel plezier nog de laatste dagen en kom veilig weer terug he! :-) Dikke kus Menthe
De tips die jij vraagt in een reactie heb je helemaal niet nodig want jullie lossen het prima samen op. Een baalmoment hoort er bij; zeker als je ook nog geen ochtendmens bent zoals ik lees..... maar de positieve ervaringen die ik daarna lees vind ik echt geweldig; en dat jullie daar onderdeel van mogen zijn. Echt prachtig ! En dat is volgens mij wat je in gedachten moet houden. Jullie zijn daarheen gegaan met een missie. Deze missie brengt prachtige en minder prachtige momenten met zich mee en dat is heel logisch. Dat jij een beetje last hebt van ochtendhumeur... kan je de kinderen daar niet verwijten....! Blijf vooral genieten van waar jullie mee bezig zijn deze reis; echt geweldig en probeer door de positieve momenten de energie te ontvangen die je op andere momenten even extra nodig bent. Heb ook aan Marthe geappt. Deze ervaring opslaan op je harde schijf want ik weet zeker dat je je hele verdere leven hier met heel veel plezier en genoegen op terug gaat kijken.
Knuffel !
Henk
Je schrijft leuke verhaaltjes en ook recht uit je hart, daarom leest het ook leuk. Je vraag is een prachtige spiegel zoals ik hem lees.is het bij jou en mij anders? Alleen de dingen die er echt toe doen blijven we ons herinneren en dat is de liefde die je geeft! Daar kan geen ballon tegen op, want die knapt toch zo maar weer stuk.
En mooi te lezen dat je eindelijk een normaal ritme in je leven hebt! Ook vasthouden zeg ik ☺️