dag12

Dag 12:
Gisteren was ik te moe om te schrijven, dus van dag 11 geen verhaaltje ;)
Om 8 uur stonden we bij Marie haar kantoor om met nog een adere vrouw naar een dorpje te gaan 30 minuten van Bobo af. Erg leuk om eens uit de stad te gaan en wat meer te zien. Op de weg naar het dorpje reden we door eindeloze begroeide vlaktes met struiken en bomen. Dat had ik niet verwacht. Ik dacht dat Burkina alleen maar bestond uit het oranje zand (wat niet meer van mn voeten af gaat, ook niet met zeep) en dorre vlaktes. Het is natuurlijk nu wel regenseizoen, ook al heb ik daar de afgelopen weken niets van gemerkt.
Bij het dorpje aangekomen, was ik verrast. Wat een verschil met de stad zeg. De hutjes waren van klei en riet met soms dikke takken tussendoor als dak. De kinderen droegen allemaal kleren die oorspronkelijk gedoneerd zijn door de 1e wereldlanden. Oude versleten nike shirtjes kwamen voorbij en zelfs een shirt met daar op "I swam with dolphins 2011" die werd gedragen door een jongetje van 3. Ja vast hahah, marthe en ik moesten even heel erg hard lachen. Ook in de steden lopen de kinderen vooral in 2e hand kleren van ons en die worden ook veel aan kraampjes in de stad verkocht. Toen Marthe en ik een colaatje zaten te drinken, kwam er een man voorbij met mijn dieselbroek! Natuurlijk niet van mij, maar het was wel precies dezelfde. Shit dacht ik, die had ik hier voor 2000 cfa (3,-) kunnen kopen. Oke ik dwaal af.. nog steeds in het dorpje dus. We liepen even door het dorp en iedereen was familie van elkaar (zeggen ze). Daardoor zijn marthe en ik ook zussen, want ze begrijpen het toch niet als je het probeert uit te leggen. Grappig is dat ze het ook meteen geloven, snap ik wel.. we lijken ook zo veel op elkaar.
Iedereen wilde op de foto en was blij om je te zien. Eindelijk niet het opdringerige van de stad waar iedereen je ziet als rijk, want jij bent blank! Dus jij bent degene die iets moet kopen en daarvoor niet de normale prijs mag betalen, want jij hebt toch veel geld. Ik snap ze wel, had waarschijnlijk hetzelfde gedaan als ik hier had geleefd.
Maar dus weer over het dorp.. toen we op een bankje zaten kwamen de kinderen al snel naar ons toe met hun wondjes. Daar gingen we dan met onze latex handschoentjes, tangetjes, betadine en gaasjes. Na wat geklunger een teen verbonden en wat wondjes schoongemaakt. Marthe was meer van het open maken van de wondjes en het velletjes peuteren haha. Daarna een zakje (ze doen hier alles in zakjes ipv flesjes/bakjes, ook water, heel grappig) yoghurt opgedronken en we konden weer op weg naar huis. Onderweg naar huis gestopt bij het weekendhuis van de burgermeester van Bobo waar de geiten gewassen werden tot ze weer wit waren. Eindelijk iemand die om dieren geeft! Na dat ik bijna elk dier gegroet had (marthe wordt er al gek van) nog een kopje mierzoete thee gedronken om vervolgens weer naar huis te rijden.
De rest van de middag in het weeshuis geweest waar een weeskindje genaamd Therese een hele rare straf had gekregen gekregen. Ze moest met haar rechterhand haar linker oor vastpakken en met haar linkerhand haar rechter oor en dan nog eens door haar hurken heen en weer naar boven. Eerst dacht ik dat ze het uit haar zelf deed. Kinderen doen soms rare dingen. Maar na 10 minuten hoorde ik dat het een straf was omdat ze deeje had geslagen. Echt mn mond viel open van verbazing. Ten eerste wie verzint er nou zulke lijfstraffen? Ja een lijfstraf kan ik het wel noemen. En ten tweede de begeleiding slaat de kinderen ook om de domste dingen zoals het praten met ons terwijl we nog aan het ontbijten zijn, dus waarom straffen zij therese voor iets wat ze zelf ook doen? Ik kan er echt niet bij. Dan moet je weer denken we zitten in Afrika. De gewoontes zijn en de cultuur is hier anders en misschien hadden wij dit ook wel gedaan als we hier zouden wonen...? Kan me het alleen niet voorstellen.
Nu maar eens slapen met het geluid van trippelende ratten over het dak en de crazy frog ringtone van de bewaker buiten.